شادم که در شرار تو می سوزم
شادم در خیال تو می گریم
شادم که بعد وصل تو این سان
در عشق بی زوال تو می گریم

پنداشتی که زتو بگسستم
دیگر مرا خیال تو در سر نیست
اما چه گویمت که جز این آتش
بر جان من شراره ی دیگر نیست

شبها چو در کناره ی نخلستان
کارون زرنج خود بخروش آید
فریاد های حسرت من می گویی
از موجهای خسته بگوشآید

شب لحظه ای به ساحل او بنشین
تا رنج آشکار مرا بینی
شب لحظه ای بسایه خود بنگر
تا روح بیقرار مرا بینی

منبا لبان سرد نسیم صبح سر می کنم ترانه برای تو
من آن ستاره ام که درخشانم
هر شب در آسمان سرای تو

غم نیست گر کشیده حصاری سخت
بین من وتو پیکر صحراها
من آن کبوترم که بتنهایی
پر می کشم به پهنه ی دریاها

شادم که همچو شاخه ی خشکی باز
در شعله های قهر تو می سوزم
گویی هنوز آن تن تبدارم
کز آفتاب شهر تو می سوزم

در دل چگونه یاد تو میمیرد
یاد تو یاد عشق نخستین است
یاد تو آن خزان دل انگیز یست
کاو را هزار جلوه ی رنگین است

بگذار زاهدان سیه دامن
رسوای کوی و انجمنم خوانند
نام مرا به ننگ بیالایند
اینان که آفریده یشیطانند

اما من آن شکوفه ی اندوهم
کز شاخه های تو می رویم
شبها ترا بگوشه ی تنهایی
در یاد آ شنای تو می جویم